Kościół i parafia św. Jakuba w Prusicach

Rzymskokatolicki kościół i parafia św. Jakuba Apostoła w Prusicach.

Prusice

diecezja	wrocławska
dekanat	Prusice
województwo	dolnośląskie
gmina	Prusice
adres	ul. Jana Pawła II 3, 55-110 Prusice
Camino	?
w sieci	www
kontakt	tel: 71/312-62-10, fax 71/312-54-73, prusice@archidiecezja.wroc.pl
Wikidata	Q26072449

współrzędne	51.37118, 16.96177
na mapie OSM	kliknij tu
	zdjęcia w WikimediaCommons

Dzieje

Najstarsza tradycja głosi, że już w 1140 r. w Prusicach istniał kościół p.w. Nawiedzenia NMP, w miejscu obecnego ośrodka zdrowia. Drugim był kościół p.w. Św. Jakuba, zbudowany w latach 1250-1253.

1432 (22-29 VI) – przechodzące przez Prusice w kierunku Lubiąża wojska husyckie splądrowały miasto i kościół.
1452 (20 II) – Wielki pożar zniszczył miasto i częściowo nieodbudowany jeszcze kościół.
1491-1492 – Odbudowa zniszczonego kościoła na bazie starych zachowanych murów (miał być konsekrowany p.w. Św. Katarzyny). Dzwony ufundował patron i właściciel miasta Zygmunt Kurzbach.
1513 – W krypcie kaplicy grobowej złożono trumnę z ciałem właściciela Prusic – patrona kościoła – Z. Kurzbacha.
1575-1577 Adaptacja kościoła do obrządku protestanckiego.
1594 – Protestanci zabronili katolikom odprawiania w kościele obrządków religijnych.
1654 (8 III) – Na mocy pokoju westfalskiego katolicy odzyskali kościół.
1660 – Ponieważ kościół groził zawaleniem, mistrz budowlany Baltazar z Wrocławia wzmocnił ściany i fundamenty, koszt wyniósł 300 talarów.
1667 – Zakończono budowę barokowej kaplicy grobowej zaprojektowanej przez Carla Rossiego, w miejscu dawnej kaplicy Kurzbachów. 5. marca przeniesiono do pruskiej kaplicy trumnę ze zwłokami cesarskiego feldmarszałka, hrabiego Melchiora von Hatzfelda, zmarłego 9 I 1658r. Pomógł on Polakom wyzwolić Kraków spod okupacji szwedzkiej (1657).
1731 – Piorun uderzył w kościół, zginęła jedna osoba, 13 osób zostało porażonych.
1732 – Ponowne uderzenie pioruna, spłonęły organy i hełm wieży.
1832 – Remont dachu, w gałce znaleziono dokumenty z lat 1612, 1674 i 1731.
1833 (21 VI o godz. 0.30) – Z powodu suszy i braku wody do gaszenia pożaru spłonęły drewniane elementy wieży i hełmu.
1930 – Zamontowano na wieży nowy dzwon pw. Św. Barbary.
1943 – W trakcie remontu zlikwidowano stary gotycki ołtarz, ambonę i witraż nad ołtarzem, zamalowano cześć fresków, w kruchcie zamontowano oszklone drzwi, wzmocniono i odwodniono fundamenty.
1970 – Usunięto ołtarz główny, zlikwidowano barierki w prezbiterium.
1992 (15 XI) – odbyły się obchody 500-lecia istnienia kościoła z udziałem Ks. Kard. Henryka Gulbinowicza.
2005 (VI) – Remont dzwonów, jeden urwał się, zamontowano napęd elektryczny.

Na zewnętrznych murach kościoła znajduje się ponad 250 okrągłych wgłębień. Powstały one prawdopodobnie podczas używania tzw. świdrów ogniowych do rytualnego krzesania ognia na potrzeby kultowe

Architektura i wyposażenie

Świątynia była wzmiankowana w 1335 roku, natomiast obecna została zbudowana pod koniec XV wieku (lata 1491–1492) jako kościół ceglany. Budowla jest jednonawowa i posiada dwuprzęsłowe prezbiterium nakryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym oraz przy fasadzie zachodniej wieżę na planie kwadratu. Do południowej ściany prezbiterium jest dobudowana kaplica grobowa hrabiego Hatzfelda, powstała w 2. połowie XVII wieku i nakryta dwuprzęsłowym sklepieniem kolebkowym, ozdobionym bogatą sztukaterią. Do wyposażenia wnętrza należą rzeźbiony ołtarz drewniany oraz kilkanaście nagrobków, z których najstarszy to bogato polichromowany całopostaciowy nagrobek Zygmunta Kurzbacha. Zygmunt zmarł w 1513 roku w Budzie (Ofen), ale zgodnie z jego życzeniem pochowano go w kościele w Prusicach. We wspomnianej wyżej kaplicy jest umieszczony nagrobek Melchiora von Hatzfelda (zmarłego w 1658 roku) w kształcie kamiennej tumby z leżącą postacią zmarłego ubranego w strój rycerski ze ścianami bocznymi ozdobionymi płaskorzeźbionymi scenami batalistycznymi.