Liber II Caput I
CAPITULUM I
Miraculum sancti lacobi a domno papa Calixto conscriptum
Beatus lacobus apostolus qui sub obediencie fervore passionis dolorem inter apostolos primitus sustinuit, asperitatem gentium, quam sancte predicacionis doctrina irrigavit, innumeris signis virtutum funditus eradicare desudavit. Et qui tante virtutis in exilio huius presentis vite operator divinitus extitit, nunc, postquam in eterna felicitate sui laboris sudorem remuneracionis linteo detersit, super eos, qui per affectum importune peticionis eum querere non desistunt, sue virtutis exibicionem sacius infundit. Unde quoddam miraculum quod sub veritatis cognicione ipsi didicimus, successorum racioni huius scripture serie enucleacius demonstramus.
Cum itaque temporibus regis Adefonsi in Hispanie partibus Sarracenorum rabies acrius adoleret, quidam comes, nomine Ermengotus, videns Christianam religionem Moabitarum impetu deprimi, sui exercitus robore circunnvallatus ad debellandum eorum seviciam quasi sub invincibilis pugne argumentis se infestavit: sed, nostris exigentibus meritis, eius devicto munimine, triumphi contrarium incurrit. Quapropter hostilis feritas, elacionis fastu in arche superbie elevata, XXti viros unda fidei regeneratos, quorum unus sacerdotali fungebatur officio, sub captivitatis imperio in Cesaraugustam urbem pro victoria duxit. Ubi ad instar perpetue cecitatis inferni sub intolerabili obtenebracione carceris diversorum generum nexibus obligati secundum divinam inspiracionem beatum lacobum, ammonente presbitero, sic invocare ceperunt: lacobe apostole Dei precioce, qui sub officio pietatis obpressorum angustiis pie subvenis, tam inaudite capcionis gemitibus tue consolacionis manum porrigens, quibus inhumanius artamur, propicius enodare accelera.
Quorum irremediabilis pene voces beatus lacobus exaudiens, in obscuritate carceris sic eos alloquens refulsit: Ecce adsum, quem vocastis. Qui tante audicionis claritate succinti, ora, que pre magnitudine doloris in genibus fixa tenebantur, erigentes, ad eius pedes procidentes ceciderunt. Quibus beatus lacobus visceretenus condolendo subfuso eius virtutis ungento, eorum vincla perfregit. Preterea sue potencie dextera captivorunn manibus conserta, de ergastulo tanti periculi divinitus erepti ad portas civitatis eo duce pervenerunt. Porte vero, crucis facto signo, apostolice reverencie egressionem ultronee adeo ministrarunt, quod pristine adiunccionis rigorem, egressis eis, reformarunt. Quos beatus lacobus apostolus longo delapso spacio post gallicinum, iam fere resultante lucis spiculo, eos precedendo ad quoddam castellum, quod sub Christianitatis tutamine tenebatur, perduxit. Ubi etiamse ab eis advocari precipiens, celos visibiliter conscendit. Cuius quidem precepcione cum magno vocis strepitu eum advocantes, apertis foribus, interius sunt suscepti. Altera autem die inde egredientes, ad propria redire conantur. Post paucum vero temporis quidam eorum beati lacobi limina petens in festivitate translacionis eiusdem apostoli que aput nos die III Kalendarum lanuarii annue celebratur, hec omnia sic facta fuisse, ut scripsimus, omnibus nunciavit. A Domino factum est istut et est mirabile in oculis nostris. Regi ergo suppremo sit decus et gloria in secula seculorum. Amen.
